اعتراف به گناه و تقاضای بخشش در نزد کشیش از سنت های کلیسای کاتولیک است.
بر اساس آموزه های کلیسای کاتولیک روم آیین اعتراف یکی از آیین‌های مقدس است و اعتراف به همه گناهان بزرگ که بعد از تعمید صورت گرفته ضروری است.
این سنت خودساخته که افراد معترف به گناه را دست کم در مقابل پدر روحانی "خوار و ذلیل" و شرافت آنان را مخدوش می کند، همچنان در غرب به شدت رواج دارد. البته بسیاری از افراد به دلیل ترس از شرمنده و خفیف شدن دست به چنین کاری نمی زنند.
این در حالی است که دین مبین اسلام هرگز اجازه اعتراف به گناه را در مقابل سایر انسان ها حتی معصومین (علیهم السلام) نداده است ، چه برسد به افرادی که خود مصون از گناه و اشتباه نیستند، و این اعتراف را تنها در مقابل خداوند رحمان و توبه پذیر مجاز دانسته است. اینگونه است که جز فرد گنهکار و خدایش، کسی از کرده او مطلع نیست و وی در مقابل هیچ همنوعی شرمنده و خوار نخواهد بود و آبرویش نخواهد رفت!
از نظر اسلام و براساس بینش توحیدی تنها موثر حقیقی در جهان هستی خداوند است، غیر خداوند بدون اذن و اجازۀ خداوند، نمی توانند تأثیری داشته باشند و در منابع دینی اسلام به شخص یا شخصیتی مقام بخشش گناهان داده نشده است! (توجه شود که معنی شفاعت با بخشش گناهان فرق دارد!)
فرق خدای ما شیعیان اهل بیت(علیه السلام) و خدای مسیحیان!
حالا یک حدیث قدسی را بخوانید ببینید چقدر فرق است بین خدای ما مسلمانان و خدای مسیحیان!!! که انتقام گناه حضرت آدم در بهشت بر اثر خوردن از درخت ممنوعه را از فرزندان او میگیرد!!!
و مقام بخشش را به کشیشها داده !؟
(البته خدای همه یکی است فقط توصیفهائی که با توجه به منابع دینی خود از خدا میکنند فرق دارد!)
پیامبر خدا (صلى الله علیه و آله) در سخنى در ماه رمضان: خداوند متعال در هر شب از این ماه مى گوید:
«به عزّت و جلالم سوگند، به فرشتگانم فرمان دادم که درهاى آسمانهایم را به روى دعاکنندگان از بندگان و کنیزانم بگشایند. پس، چه شده که بنده غافلم را مى بینم که مرا فراموش کرده است؟
چه کسی از من خواسته که نداده ام؟
چه کسی صدایم کرده که پاسخش را نداده ام؟
چه کسی با من نجوا کرده که قُربش نبخشیده ام (مقربش نکرده ام)؟
چه کسی به من امید بسته که محرومش (نا امیدش)کرده ام ؟
چه کسی آرزومندم شده که محرومش کرده ام؟
چه کسی به درگاهم آمده که مانعش شده ام؟
چه کسی به من نزدیک شده که دورش کرده ام؟
چه کسی از من گریخته که صدایش نکرده ام؟
چه کسی به سوى من باز گشته که قبولش نکرده ام؟
چه کسی به گناهانش اعتراف کرده که به او رحم نکرده ام؟
چه کسی از من آمرزش خواسته که گناهانش را نبخشیده ام؟
وچه کسی توبه کرده که توبه اش را نپذیرفته ام؟
بنده من! چگونه با امیدت، به درگاه پادشاهى مملوک مى روى؛ امّا با امیدت، به درگاه من نمى آیى، با آن که من فرمانرواىِ فرمانروایانم؟
یا چگونه از کسى که از فقر مى ترسد، درخواست مى کنى؛ امّا از من درخواست نمى کنى، با آن که من بى نیازى بدون فقرم؟
یا چگونه به خدمت پادشاهى در مى آیى که مى خوابد و مى میرد؛ امّا مرا خدمت نمى کنى، با آن که من زنده نامیرایم و نه چُرت، مرا مى گیرد و نه خواب؟
بدا به حال آن که نافرمانى ام کند! بدا به حال مأیوسان از رحمتم! به عزّتم سوگند، او را مى گیرم، گرفتنِ عزیز نیرومندى که به خشمش، آسمان و زمین، خشمگین مىشوند. از من به کجا مى گریزى، جز به درگاه من، حال آن که منم خداوند با قدرت حکیم؟».
منبع: ماه خدا، ج1، ص: 352
تصاویری از اعتراف به گناه و اتاق آن در کلیسا
- جمعه ۱۳ دی ۹۲
- ۰۸:۱۱
- ۵۶۹۰
- ۱
