اشغال الجزایر، ورود استعمار به شمال آفریقا
داستان اشغال و جنگ در الجزایر به سال ۱۸۳۰ باز می گردد که شارل دهم با لشکرکشی به الجزیره، آتش جنگ دراین کشور را برافروخت. این لشکرکشی به بهانه دزدی دریایی در دریای مدیترانه و تعرض به سفارت فرانسه در الجزیره بود. از سوی دیگر، جلوگیری از یکه تازی بریتانیا در دریای مدیترانه نیز از دیگر اهداف لشکرکشی فرانسه به الجزیره بود. پس از اشغال الجزیره، این شهر تحت استعمار فرانسه قرار گرفت.
اندیشمند سیاسی فرانسوی، الکسی دو توکوی (۵۹-۱۸۰۵) می‌نویسد:
“در تاریخ ۲۹ دسامبر همان سال ژنرال توماس … که به تازگی به فرمانروایی مستعمره الجزیره رسیده بود وارد الجزیره شد. ارتش اقدام به کشتار و اخراج جمعی روستاییان، تجاوز به زنان و گروگانگیری کودکان، دزدیدن محصولات و دام‌های روستاییان و نابودی باغ‌هایشان کرد. لوئی فیلیپ، برای پاداش به ژنرال‌ها ترفیع داد.”
مقابله مردم الجزایر با نیروهای استعمارگر فرانسوی
“در فرانسه شنیده‌ام افرادی که برایشان احترام زیادی قائلم، اما با عقایدشان موافق نیستم، افسوس می‌خورند که چرا ارتش محصولات کشاورزان را به آتش کشیده، انبارهایشان را خالی کرده و مردان، زنان و کودکان غیرمسلح را دستگیر کرده است. ظاهراً این اقدامات ضروری هستند و افرادی که خواهان به راه‌اندازی جنگ علیه اعراب‌اند باید این واقعیت را بپذیرند.
دو توکوی این گزارش را پس از دیدار از الجزیره در اکتبر ۱۸۴۱ نوشته است. وی حامی استعمارگری در کل و حامی استعمار الجزیره به طور خاص است. وی بر این باور بود که باید “هر چیزی را که به محل سکونتی دائمی می‌ماند، و به بیان دیگر هر شهری را، با خاک یکسان کنیم. به نظر من بسیار اهمیت دارد که هیچ شهری را در سرزمین عبدالقادر به جای نگذاریم، چه اکنون و چه در آینده.”
شکنجه یک و نیم میلیون الجزایری به دست فرانسوی ها
محمد شریف عباس وزیر مجاهدین الجزایر خواستار “اقرار به جرایم نیروهای استعماری فرانسوی علیه مردم الجزایر” شد.وی گفت ” با توجه به جرایمی که نیروهای استعماری علیه مردم بی‌دفاع مرتکب شدند، و با توجه به آثار این جرایم بر نسل‌های پس از آن دوران، و با توجه به این که همه به دوران وحشتناکی که مردم ما به دلیل شکنجه‌ها، سرکوب و ویرانگری فرانسویان پشت سر گذاشتند، مردم الجزایر خواستار اقرار به این جرایم هستند.”
بنا بر منابع الجزایری حدود ۱٫۵ میلیون مسلمان این کشور به دست نیروهای فرانسوی شکنجه شدند و به قتل رسیدند. این در حالی است که مقامات فرانسوی این رقم را ۳۵۰ هزار نفر عنوان می‌کنند.
سر دو الجزایری در دستان سربازان فرانسوی
مردم الجزایر معتقدند که این کشتارها باید قتل عام نام گیرند و فرانسه باید از مردم الجزایر عذرخواهی کند. اما فرانسوی‌ها این ادعا را نمی‌پذیرند. برخی از افسران فرانسوی در خاطرات خود به شکنجه مردم الجزایر در طول جنگ اشاره کرده‌اند با این حال فرانسه هرگز مسئولیت شکنجه‌ها و کشتارهای مردم الجزیره را نپذیرفته است. نخست وزیر پیشین فرانسه دومینیک دو ویلپین در این باره گفته است “پرداختن به تاریخ وظیفه تاریخ‌نگاران است. صحبت درباره گذشته یا نوشتن تاریخ وظیفه پارلمان نیست.”
بنا بر گزارش های منتشر شده،بازجویی‌ها مطابق با فصل ۴ دستورالعمل آژانس اطلاعاتی، انجام میگرفت: نخست، افسر به روش “سنتی” از زندانی سوال می‌کند و او را با مشت و لگد می‌زند. سپس شکنجه آغاز می‌شود: آویزان کردن… شکنجه با آب… شوک الکتریکی… سوزاندن (با استفاده از سیگار و غیره)… موارد زندانیانی که در اثر این شکنجه‌ها دیوانه شدند بسیار بود… مظنونین در بین جلسات بازجویی بدون غذا در سلول‌هایی زندانی می‌شدند، که برخی‌شان به قدری کوچک بود که فرد قادر به دراز کشیدن هم نبود. لازم به ذکر است که برخی از زندانیان نوجوانان بسیار کم سن و سال و یا پیرمردانی با ۷۵، ۸۰ سال بودند.”
زندانیان پس از جلسات شکنجه یا آزاد می‌شدند (اغلب درمورد زنان و کسانی که دارای توان مالی بودند)، یا بازداشت و یا ناپدید.
اسناد منتشرشده توسط ویکی لیکس اطلاعات مهمی را درباره جنایات امپریالیسم فرانسه در آفریقا، به خصوص رواندا، و روابط کنونی میان سیاستمداران فرانسوی و آفریقایی فاش کرده است.
بنا بر تلگراف‌های منتشرشده توسط ویکی لیکس، ۵۰ سال پس از استقلال الجزایر، شبکه‌های فساد- متشکل از بانک‌ها، شرکت‌های نفتی، نیروی مسلح فرانسه و مقامات آفریقایی- برای تاراج منابع آفریقا به حفظ دولت‌های شیراک و سارکوزی کمک کرده‌اند.
تجاوز دسته جمعی و شوک الکتریکی از روش های رایج
دو تن از ژنرال های بازنشسته فرانسه اعتراف کرده اند که در طول جنگ الجزایر اعضای جنبش آزادی بخش الجزایر مورد شکنجه و آزار جنسی قرار می گرفتند. درمقاله ای در روزنامه لو موند فرانسه اعترافی از ژنرال ۹۲ ساله ژاک ماسو، که در سال ۱۹۵۷ رئیس اردوگاه paras” ” بود، و ژنرال ۸۲ ساله پل آسارس، رئیس وقت سازمان اطلاعات فرانسه در الجزایر، منتشر شد. این دو ژنرال اذعان داشته اند که بیش از ۳ هزار اسیری که در آن زمان “مفقود” اعلام شدند در حقیقت اعدام شده بودند. آسارس توضیح می دهد که در سال ۱۹۵۷ شکنجه و کشتار بخشی جدانشدنی از سیاست جنگ فرانسه هستند.
شوک الکتریکی و فرو کردن قربانیان در فاضلاب و آب منجمد از روش‌های رایج فرانسوی‌ها بود
بنا به گزارش شاهدان تجاوزهای گروهی و فرو کردن قربانیان در آب های منجمد یا فاضلاب و شوک الکتریکی از جمله شکنجه های روزانه بود.
در سال ۱۹۶۰ جمعی از روشنفکران پیرامون ژان پل سارتر، از جمله سیمون دو بووار، آندره برتون و غیره با “مانیفستو ۱۲۱″ علیه جنگ اعتراض کردند. تاریخ نگار “پیر ویدال ناکت” نیز در کتاب خود، “شکنجه در جمهوری”، به استفاده از شکنجه توسط فرانسویان تاخت.
جنایات جنگی در طول جنگ جهانی دوم
کشتار آندلوت: در تاریخ ۱۲ سپتامبر ۱۹۴۴ نیروهای فرانسوی حدود ۵۰۰ اسیر آلمانی را در انباری جمع کردند و به دستور فرمانده با تانک به جمعیت شلیک کردند. دست و پای قربانیان به همه سو پراکنده می‌شد و آن‌هایی که هنوز نفس می‌کشیدند را با مسلسل تیرباران کردند.
در دوران جنگ جهانی دوم، در آوریل ۱۹۴۵ شهر فرودنشتات در جنوب غربی آلمان مورد هجوم نیروهای فرانسوی قرار گرفت. فرانسوی‌ها این شهر را که مردم غیرنظامی در آن سکونت داشتند به مدت ۱۶ ساعت زیر توپ گرفتند. حدود ۶۰۰ ساختمان، یعنی ۹۵ درصد از کل شهر در این چند ساعت نابود و ۱۴۰۰ خانوار آواره شدند. فرانسوی‌ها طی حملات بعدیشان از هر گونه خشونت و تجاوزی استفاده کردند.
بنا بر تحقیقات تاریخ‌نگار فرانسوی دانیل گِرِن و مصاحبه با شاهدان و دیدار از مناطق جنگی آلمانها و فرانسوی ها در کتابش “سوی دیگر افسانه، تاریخچه آزادی” نوشت که سربازان فرانسوی سربازان آلمانی را آغشته به گازوئیل می کردند و به آتش می کشیدند و سوختنشان را تماشا می کردند. شاهدان همچنین از کشتار صدها اسیر آلمان در فرودگاه لو بورژه در نزدیکی پاریس و این که چگونه زیر چرخ های تانک له شدند خبر داده اند.
در اردوگاه مخوف و مشهوری که در ناحیه ““سرت واقع بود ۲۰ هزار اسیر نگهداری می شد که روزانه تنها ۹۰۰ کالری تغذیه دریافت می کردند و به طور میانگین هر روز ۱۲ نفر از آن ها از گرسنگی جان می دادند. ۴ تا ۵ هزار تن از آن ها دیگر قادر به کار کردن نبودند. بسیاری از اسرا در مسیر انتقال به این اردوگاه جان می دادند و برای زنده ماندن در قطارها حتی به خوردن زغال متوسل شده بودند.
جمیله بوپاشا؛ نماد مبارزه با استعمار فرانسه
نام جمیله بو پاشا نامی آشنا در مبارزه با استعمار و اشغال فرانسه بوده است. وی از اعضای اصلی جبهه آزادی بخش الجزایر بود که در سال ۱۹۶۰ توسط نیروهای فرانسوی و به اتهام بمب گذاری به همراه پدر، برادر و خواهرش نفیسه، دستگیر و به زندان منتقل شدند. وی در فرانسه تحت شدیدترین شکنجه ها قرار گرفت. به گفته اعضای خانواده بو پاشا، وی به مدت یکماه بدست نظامیان ارتش فرانسه مورد تجاوز قرار گرفت تا به بمب گذاری اعتراف کند. اما وی هیچگاه اتهام وارد شده را نپذیرفت.
جمیله بو پاشا مبارز الجزایری که تحت شدیدترین شکنجه ها بدست نیروهای فرانسوی قرار گرفت
با شکایت وکلای جمیله بو پاشا از نیروهای استعمارگر فرانسه، سرگذشت این مبارز الجزایری مورد توجه گسترده رسانه ها قرار گرفت و به یکی از جنجالی ترین پرونده های ضد فرانسوی تبدیل شد.
سرگذشت جمیله بو پاشا در کتابی به نام خودش و به قلم سیمون دو بوار نویسنده و روشنفکر صاحب نام فرانسوی به رشته تحریر در آمده است. در این کتاب به تجاوزهای گروهی و تجاوزهای وحشیانه از جمله با بطری و انواع دیگر شکنجه های رایج در زندان های نیروهای فرانسوی اشاره شده است.
جمیله بو پاشا یکی از زنانی بود که در طول اشغال الجزایر قربانی شکنجه و تجاوز شده بود. در طول مبارزات الجزایری ها با نیروهای اشغالگر فرانسه، زنان در گروه های مختلف مبارزه می کردند و بسته به توانایی هایشان، در گروه های چریکی یا پشتیبانی و یا جابجایی اطلاعات و اخبار به گروه های مبارز کمک می کردند.
کشورهای تحت استعمار فرانسه
نقشه استعمار فرانسه / سبز ۱۵۴۶ تا ۱۷۶۳ – آبی ۱۷۶۳ تا ۱۹۶۲
فهرست کشورهایی که زمانی تحت استعمار فرانسه قرار داشتند بدین ترتیب است:
کانادا (بخش‌های مرکزی و شرقی)
آمریکا (حوزه رود می‌سی‌سی‌پی)
برزیل
گینه
مراکش
الجزایر
تونس
بنین
بورکینافاسو
ساحل عاج
مالی
موریتانی
نیجر
توگو
سنگال
آفریقای مرکزی
گابن
کنگو
چاد
کامرون
حضور فرانسه در جنگ افغانستان
در جریان حمله آمریکا به افغانستان و اشغال این کشور در سال ۲۰۰۱، قریب به ۴ هزار نظامی فرانسوی، نیروهای آمریکا و متحدانش را در این حمله و اشغال همراهی می کردند. این نیروها شریک قتل عام دو میلیون افغان طی یک دهه اشغال بوده‌اند.
فرانسه در مدت ده سال حضور خود در منطقه کاپیسای این کشور، ۵۶ سرباز خود را از دست داد. از سال ۲۰۰۱ تا کنون نیز در مجموع ۸۸ سرباز فرانسوی در افغانستان کشته شده اند. از اواخر سال گذشته و در اوایل سال جاری، شمار تلفات فرانسوی‌ها به طور قابل ملاحظه ای افرایش یافت و این مسئله موجب تصمیم مسئولان فرانسوی برای خروج سریعتر نیروهایشان از این کشور شد.
حمله فرانسه به لیبی
فرانسه از جمله پیشگامان حمله به لیبی بود. با بالا گرفتن جنگ داخلی در لیبی، شورای امنیت سازمان ملل با صدور قطعنامه‌ای با ایجاد منطقه پرواز ممنوع بر فراز لیبی موافقت کرده و به همه کشورها اجازه داد بر ضد مواضع دولت لیبی و نظامیان وفادار به قذافی دست به عملیات نظامی بزنند.
فرانسه اولین کشوری بود که وارد جنگ داخلی در لیبی شد
فرانسه اولین کشوری بود که به دستور نیکلا سارکوزی رئیس جمهور پیشین این کشور، حملات هوایی گسترده‌ای را بر ضد لیبی انجام دادند. شکاری بمب افکن های میراژ و رافال فرانسوی به دستور سارکوزی حملات هوایی خود را به لیبی آغاز کردند.
گرچه هدف حملات هوایی مواضع قذافی و هواداران وی بودند اما بنا بر گزارش‌های منتشر شده از سوی تلویزیون دولتی لیبی در زمان بمباران و همچنین تلفات اعلام شده، بسیاری از غیرنظامیان طی حملات هوایی به لیبی کشته و بی خانمان شدند.
پیش از این حمله و بالا گرفتن جنگ داخلی در لیبی، دولت قذافی به مدت ۴۰ سال تحت حمایت همه جانبه فرانسه و دیگر کشورهای غربی شرکت کننده در حمله به لیبی قرار داشت.
ی
سارکوزی و فرانسه از جمله حامیان قذافی و حکومتش طی سالیان گذشته بودند
بنا بر برخی اخبار غیررسمی، پس از کشف محل اختفای قذافی و افتادن وی به دست مخالفان، یک عامل نفوذی و از ماموران سازمان اطلاعات فرانسه به دستور مستقیم سارکوزی قذافی را به ضرب گلوله کشته است. مرگ قذافی باعث شد تا پرونده حامیان دیرینه قذافی نیز بسته شده و جنایت‌های کشورهای غربی مدعی و دلسوز حقوق بشر همراه با قذافی به تاریخ سپرده شود.
در گزارش‌های بعدی به سوابق دیگر کشورهای اروپایی نیز خواهیم پرداخت…
منابع و مآخذ:
http://mondediplo.com/2001/06/11torture2
http://www.aps.dz/Algerians-want-frank.html
http://www.liveleak.com/view?i=427_1326966129
http://www.wsws.org/articles/2012/oct2012/fran-o29.shtml
http://www.onwar.com/aced/data/alpha/algeria1954.htm
http://en.wikipedia.org/wiki/Torture_during_the_Algerian_War
http://uncensoredhistory.blogspot.com/2012/07/allied-war-crimes-during-ww2-french.html
http://www.wsws.org/articles/2001/apr2001/alg-a09.shtml
http://chnm.gmu.edu/wwh/p/186.html
Lazreg, Marnia. The Eloquence of Silence: Algerian Women in Que
- يكشنبه ۲۸ دی ۹۳
- ۲۲:۴۰
- ۳۴۶۷
- ۱
